Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα...
Από νωρίς το πρωί, παρευρέθηκα στην εκδήλωση αποφοίτησης του Λυκείου Mickiewicz στο Κατοβίτσε. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα! Καθηγητές και μαθητές, όλοι ντυμένοι όμορφα τραγουδούσαν, συζητούσαν, γελούσαν. Μου είχαν μάλιστα κρατημένη θέση στους επίσημους, μια κίνηση που δε μπορώ να πω, με συγκίνησε... Οι καθηγητές, βράβευσαν τους καλύτερους μαθητές, δίνωντάς τους τίτλους και βιβλία.
Αμέσως μόλις τελείωσε η εκδήλωση έφυγα για τη δουλειά. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, χαλάρωσα το πουκάμισο και έβγαλα τη γραβάτα. Λίγο αργότερα ήμουν πλέον στο γραφείο και ετοιμαζόμουν να φτιάξω το καφεδάκι μου. Το νερό στην τσαγιέρα είχε αρχίσει να κοχλάζει όταν δέχθηκα τηλεφώνημα από το πουθενά.
Ήταν η υπεύθυνη του σχολείου. "Έφυγες; Είσαι μακριά; Σε ψάχνει μία μαθήτρια. Έχει ένα λουλούδι για εσένα." Στην αρχή της είπα ότι έχω φύγει πλέον και δε μπορώ να έρθω όμως τελικά απάντησα με ένα "Πείτε της σε 10 λεπτά είμαι εκεί". Πως μπορούσα να χαλάσω τέτοιο χατήρι;
Πίσω λοιπόν ξανά στο σχολείο. Ευτχώς ήταν κοντά. Η μαθήτρια αλλά και οι συμμαθητές της, με υποδέχτηκαν με μικρά δωράκια , ευχαριστίες για τη σχολική χρονιά που πέρασε και ευχές για ένα καλό καλοκαίρι. Χαμογέλασα συγκινιμένος και τους συμβούλεψα να διαβάζουν αλλά να μην ξεχάσουν να διασκεδάσουν όσο πιο πολύ μπορούν το καλοκαίρι.
Επέστρεψα στην εταιρία με το μυαλό στις όμορφες σκηνές της τελετής αποφοίτησης.
Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!
2 ώρες μετά, ο Μάνατζερ με κάλεσε να μιλήσουμε. Με ενημέρωσε ότι όλοι είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου, χαίρονται που είμαι μέλος της ομάδας τους και μου έδωσε ένα νέο συμβόλαιο, με πολύ ευνοηκότερους όρους από το προηγούμενο. Το καλύτερο ήταν ότι πλέον μου εμπιστευόταν το πιο δύσκολο project του τμήματος, γινόμουν στην ουσία, για πρώτη φορά στην καριέρα μου Project Manager. Δέχτηκα το νέο συμβόλαιο και τη νέα μου θέση με χαρά και υπερηφάνια. Συζητήσαμε χαλαρά για κάμποση ώρα και αμέσως μετά, έστειλα μήνυμα στην Αουρέλια με τα καλά νέα. Χάρηκε και με το δίκιο της! :)
Όταν σχόλασα, και καθώς η μέρα τελείωνε, προχωρόντας προς το αυτοκίνητο σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που δεν είχα τέτοιες συγκινήσεις στην Ελλάδα.
Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!
Στις 26 Ιουνίου 2015, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανήγγειλε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου... Με λίγα λόγια, το ερώτημα θα είναι κάτι μεταξύ μένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ ή όχι;
Τι στιγμή που γράφω διαβάζω ένα μπαράζ σχολίων στο διαδίκτυο. Κάποιοι χαίρονται, κάποιοι λυπούνται. Ο κόσμος μαλώνει μεταξύ του. Βρίζονται χυδαία.
Άλλοι μιλάνε για κινδύνους, άλλοι λένε "σας τα λέγαμε". Άλλοι πάλι μιλάνε για δημοκρατία και "ας γίνει ότι θέλει ο λαός".
Προσωπικά φοβάμαι για τους δικούς μου.
Κρίμα, μία τόσο υπέροχη μέρα να τελειώσει με το αίσθημα του φόβου. Όπως και να'χει όμως...
Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα...
Από νωρίς το πρωί, παρευρέθηκα στην εκδήλωση αποφοίτησης του Λυκείου Mickiewicz στο Κατοβίτσε. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα! Καθηγητές και μαθητές, όλοι ντυμένοι όμορφα τραγουδούσαν, συζητούσαν, γελούσαν. Μου είχαν μάλιστα κρατημένη θέση στους επίσημους, μια κίνηση που δε μπορώ να πω, με συγκίνησε... Οι καθηγητές, βράβευσαν τους καλύτερους μαθητές, δίνωντάς τους τίτλους και βιβλία.
Αμέσως μόλις τελείωσε η εκδήλωση έφυγα για τη δουλειά. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, χαλάρωσα το πουκάμισο και έβγαλα τη γραβάτα. Λίγο αργότερα ήμουν πλέον στο γραφείο και ετοιμαζόμουν να φτιάξω το καφεδάκι μου. Το νερό στην τσαγιέρα είχε αρχίσει να κοχλάζει όταν δέχθηκα τηλεφώνημα από το πουθενά.
Ήταν η υπεύθυνη του σχολείου. "Έφυγες; Είσαι μακριά; Σε ψάχνει μία μαθήτρια. Έχει ένα λουλούδι για εσένα." Στην αρχή της είπα ότι έχω φύγει πλέον και δε μπορώ να έρθω όμως τελικά απάντησα με ένα "Πείτε της σε 10 λεπτά είμαι εκεί". Πως μπορούσα να χαλάσω τέτοιο χατήρι;
Πίσω λοιπόν ξανά στο σχολείο. Ευτχώς ήταν κοντά. Η μαθήτρια αλλά και οι συμμαθητές της, με υποδέχτηκαν με μικρά δωράκια , ευχαριστίες για τη σχολική χρονιά που πέρασε και ευχές για ένα καλό καλοκαίρι. Χαμογέλασα συγκινιμένος και τους συμβούλεψα να διαβάζουν αλλά να μην ξεχάσουν να διασκεδάσουν όσο πιο πολύ μπορούν το καλοκαίρι.
Επέστρεψα στην εταιρία με το μυαλό στις όμορφες σκηνές της τελετής αποφοίτησης.
Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!
2 ώρες μετά, ο Μάνατζερ με κάλεσε να μιλήσουμε. Με ενημέρωσε ότι όλοι είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου, χαίρονται που είμαι μέλος της ομάδας τους και μου έδωσε ένα νέο συμβόλαιο, με πολύ ευνοηκότερους όρους από το προηγούμενο. Το καλύτερο ήταν ότι πλέον μου εμπιστευόταν το πιο δύσκολο project του τμήματος, γινόμουν στην ουσία, για πρώτη φορά στην καριέρα μου Project Manager. Δέχτηκα το νέο συμβόλαιο και τη νέα μου θέση με χαρά και υπερηφάνια. Συζητήσαμε χαλαρά για κάμποση ώρα και αμέσως μετά, έστειλα μήνυμα στην Αουρέλια με τα καλά νέα. Χάρηκε και με το δίκιο της! :)
Όταν σχόλασα, και καθώς η μέρα τελείωνε, προχωρόντας προς το αυτοκίνητο σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που δεν είχα τέτοιες συγκινήσεις στην Ελλάδα.
Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!
Στις 26 Ιουνίου 2015, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανήγγειλε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου... Με λίγα λόγια, το ερώτημα θα είναι κάτι μεταξύ μένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ ή όχι;
Τι στιγμή που γράφω διαβάζω ένα μπαράζ σχολίων στο διαδίκτυο. Κάποιοι χαίρονται, κάποιοι λυπούνται. Ο κόσμος μαλώνει μεταξύ του. Βρίζονται χυδαία.
Άλλοι μιλάνε για κινδύνους, άλλοι λένε "σας τα λέγαμε". Άλλοι πάλι μιλάνε για δημοκρατία και "ας γίνει ότι θέλει ο λαός".
Προσωπικά φοβάμαι για τους δικούς μου.
Κρίμα, μία τόσο υπέροχη μέρα να τελειώσει με το αίσθημα του φόβου. Όπως και να'χει όμως...
Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου