Μια όμορφη μέρα ξεκινάει...

Πρωί... 18 Μαϊου 2015...07:20πμ

Νυσταγμένος και ψιλοαγχωμένος...
Περιμένω λίγα μέτρα από την στάση, το λεοφορείο για να πάω στη δουλειά.
Σβήνω το τσιγάρο και κοιτάζω τον ουρανό. Όμορφη μέρα σήμερα!
Χαζεύω τα αυτοκίνητα που περνάνε μπροστά μου...
...αλλά και τους ανθρώπους που περιμένουν στη στάση μαζί μου.

Αναρωτιέμαι αν είναι κι αυτοί το ίδιο νυσταγμένοι και ψιλοαγχωμένοι όπως εγώ.
Ανούσια ερώτηση θα μου πεις...
"Γιατί;" Θα σε ρωτήσω. "Πως γίνεται να είναι ανούσια μια ερώτηση που δεν έχει ανούσια απάντηση;"

Τέλος πάντων. Την απάντηση έτσι κι αλλιώς δεν θα την μάθω ποτέ.

Στο βάθος ξεπροβάλει ένα λεοφωρείο και εγώ ξεστραβώνομαι να δω αν είναι το δικό μου.
Αν δεν είναι, θα χαθώ στις σκέψεις μου λίγο ακόμη.

Το δικό μου είναι.

Μπαίνω μέσα και χτυπάω το εισητήριο.
Στέκομαι όρθιος.
Δεν κάθομαι ποτέ για τόσο μικρές αποστάσεις.
Με κοιμίζει η καρέκλα. Και το τελευταίο που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να νυστάξω περισσότερο.

Σκέφτομαι το τσιγάρο που θα ανάψω μόλις κατέβω σε 7 στάσεις.
Είπα θα το κόψω και να, πριν λίγο αγόρασα πάλι καινούριο πακέτο.

Σκέφτομαι επίσης τον καφέ που θα πιω στη δουλειά
Παρέα με τις όμορφες Πολωνέζες στο γραφείο. Γλυκίτατες καλλονές!
Τι θα συζητήσουμε σήμερα άραγε; Ίσως μάθω και νέες λέξεις.
Δύσκολη κι αυτή η γλώσσα τους ρε παιδάκι μου!
Δε βαριέσαι! Χαβαλές να γίνεται με τις ομορφούλες!

Πλέον χαζέυω τα δέντρα στον ορίζοντα που έχουν πρασινίσει για τα καλά.
Μέσα Μαϊου βλέπεις!
Όταν πιάνει άνοιξη στην Πολωνία σκέφτομαι πάντα την Ελλάδα.
Και όσο πλησιάζει το καλοκαίρι θυμάμαι πάντα παλιά καλοκαίρια στη Σκιάθο, στα Καλά Νερά, στο Πευκί...

Διώχνω με βία τις παραλίες του χθες από το μυαλό μου και γυρίζω στον μικρόκοσμο του σήμερα.

Σκέφτομαι όλα τα προσωπικά projects που πρέπει να τελειώσω, όλα αυτές τις νέες τεχνολογίες που πρέπει να μελετήσω, τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, την ύλη στους μαθητές σε 3 μέρες, τα μαθήματα πολωνικών, αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, πότε θα δω τους δικούς μου, χίλια δυο πράγματα...

Αει σιχτίρ! Αγχώθηκα περισσότερο!

Κοιτάζω τριγύρω μου να ξεχαστώ.
2 καθήσματα πιο δίπλα βλέπω μια γνωστή φάτσα.
Είναι ένας αδύνατος φιλικός τυπάκος.
Είχα ακούσει για αυτόν, αλλά τον έχω πετύχει κι εγώ 2-3 φορές στο λεοφορείο.

Και τα δύο του χέρια είναι καμμένα και δεν έχει κανένα δάχτυλο.

Ο ίδιος δεν φοράει ποτέ γάντια για να κρύψει τις πληγές του.
Κι όμως, είναι πάντα χαμογελαστός, καλοντυμένος και πολύ φιλικός με τους διπλανούς του.

Είναι όμως ένα πολύ άσχημο θέαμα αυτό στα χέρια του και κάποιοι τρέχουν μακριά του μόλις τα δούνε. Όπως τις προάλλες, μια χοντρή ξανθιά κυρία που μόλις κατάλαβε έφυγε και κάθησε 5 μέτρα μακρυά του.

Αντίθετα, θυμάμαι και μια πιτσιρίκα (σαν τις μαθήτριές μου στο Μίτσκιεβιτς), που συζητούσε μαζί του και γελούσαν και οι δύο τόσο φυσικά και αληθινά.
Μπράβο της που ήταν τόσο ευγενική και δεν τον έκανε να αισθανθεί άσχημα ή άβολα.

Πίσω στα δικά μου!

Το λεοφορείο προχωράει και εγώ εξακολουθώ να είμαι όρθιος.
Πλέον τσαλακώνω το εισητήριο κάνωντας γωνίες και τριγωνάκια, σε ρυθμό που η ρουτίνα έχει πλέον μετατρέψει σε κάτι μεταξύ επιστήμης και ιεροτελεστίας.

Φτάσαμε στην στάση της Εκκλησίας. Στην επόμενη στάση κατεβαίνω!

Σκέφτομαι να κάνω το σταυρό μου εφόσον περνάμε μπροστά από εκκλησία.
Κάθε μέρα το κάνω, σήμερα όμως είπα όχι.

Τελευταία ντρέπομαι να κάνω το σταυρό μου μπροστά στον κόσμο.
Φοβάμαι να δείξω την πίστη μου.
Ζούμε πλέον στην εποχή της αθεϊας.
Σήμερα όποιος πιστεύει θεωρείται χαζός, οπισθοδρομικός, σκοταδιστής, ταλιμπάν, θρησκόπλικτος..
Άσε που θα με πάρουν στο ψιλό και οι φίλοι μου!
Ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Olek, η Jenny, ο Μάρκος, η Σωτηρία, ο Αντώνης, ο Paweł... Αν με δούνε σίγουρα θα γελάνε!
Κι ας τους λέω εγώ ότι ο πνευματισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη.

Ξεγελάω τον ευατό μου λέγοντας ότι "δεν χρειάζεται να δείχνεις την πίστη σου αρκεί εσύ να είσαι πιστός". Μετάφραση: "δε χρειάζεται να κάνεις το σταυρό σου αν ντρέπεσαι, αρκεί να λες πολλές φορές από μέσα σου ότι είσαι πιστός"

Και τότε, με την άκρη του ματιού μου, έπιασα μία κίνηση δίπλα μου.

Ο φιλικός τυπάκος με τα κομμένα χέρια, προσπάθησε να κάνει το σταυρό του.
Όσο μπορούσε βέβαια.
Με την χωρίς δάχτυλα παλάμη του.

Αμέσως ντράπηκα ακόμη περισσότερο για την ολιγοψυχία μου.
Ντράπηκα για την ντροπή μου.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που πιστεύουν χωρίς να φοβούνται ή να ντρέπονται.

Έκανα το σταυρό μου όπως και ήθελα εξ αρχής.

Ναι, ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Olek, η Jenny, ο Μάρκος, η Σωτηρία, ο Αντώνης, ο Paweł... Αν με βλέπανε σίγουρα θα γελάνε!

Όμως μεταξύ μας... στα αρχίδια μου τι θα κάνανε.

Ο πνευματισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη.
Όπως και ο έρωτας.
Να πάνε να γαμηθούνε λοιπόν.

Ξενύσταξα και ξεαγχώθηκα.

Κατέβηκα στην επόμενη στάση και άναψα τσιγάρο το τσιγάρο που λέγαμε.,

Ξέρω, ξέρω! Είπα θα το κόψω και πριν λίγο αγόρασα πάλι καινούριο πακέτο.

Πρωί... 18 Μαϊου 2015... 07:45 πμ

Μια όμορφη μέρα ξεκινάει....

Ή μάλλον καλύτερα: Ξεκίνησε ήδη;