Stanley Avocado

Πριν από λίγες έπεσα σε ένα από τα πιο παράξενα προφίλ που είδα ποτέ μου στο Instagram και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου.

Ο λόγος για τον Stanley Avocado, έναν ιδιαίτερα εκκεντρικό τύπο στo Λος Άντζελες.

Μιλώντας παλιά με ένα φίλο που ζούσε στο Λος Άντζελες μου είπε μεταξύ άλλων: "Πρόκειται ίσως για την πιο καπιταλιστικη που έχεις δει! Κοινωνικά επηρεαζει καθημερινά ολόκληρο τον πλανητη. (Οχι δηλαδη, κατι σαν το Λας Βεγκας ή το Ντουμπαι, που ειναι ακομη πιο ακραια καπιταλιστικα, αλλα δεν εχουν το ιδιο impact στον κοσμο). Μιλάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις, οι αστεγοι ειναι μποστα σου και ζουν κανονικα αορατοι μεσα σε εναν πολιτισμο υποκουλτουρας, σελφι, καλης διατροφης, κοινωνικων σχεσεων εκμεταλλευσης και δε συμμαζευεται..."

Σε αυτή την πόλη λοιπόν, ζει ο Stanley που βγάζει αποκλειστικά σέλφι χαμογελαστός μπροστά από άστεγους... Και δεν είναι μόνο αυτό! Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, αυτό που προκαλεί, είναι η κυνικότητα στις λεζάντες κάτω από κάθε φωτογραφία.

"Κουράστηκα πολύ στο γιόγκα σήμερα!" γράφει ο Stanley ενώ πίσω του ένας άστεγος κοιμάται σε χαρτοκούτια.

"Η όμορφη μέρα ξεκινάει με ένα όμορφο χαμόγελο" λέει με κέφι ο Stanley μπροστά από έναν λυπόθιμο αλκοολικό, πεσμένο στο πεζοδρόμιο.

Σε μια άλλη φωτογραφία μας ενημερώνει: "Οι βιταμίνες είναι σημαντικές για την υγεία μας!" καθώς απολαμβάνει το δροσερό φρουτοκοκτέιλ του μπροστά από έναν εξαθλιωμένο ζητιάνο.

Μόνοι μας δημιουργήσαμε την Κρίση

Ο Πετράκης από την Άρτα τελείωσε Πληροφορική κάπου στο 2007. Πήγε φαντάρος και έπειτα δούλευε από εδώ κι από εκεί, όπου και όταν μπορούσε σε δουλειές του ποδαριού. Μαύρα εννοείται.

Τα τελευταία χρόνια, βέβαια ήταν άνεργος και ιδιαίτερα προβληματισμένος...

Για να τα πάρουμε από την αρχή, ο Πετράκης ήταν παιδί πλούσιας οικογένειας που τα είχανε χάσει σχεδόν όλα από λάθος χειρισμούς του πατέρα του την εποχή του Χρηματιστηρίου. Από τότε, τα οικογενειακά οικονομικά χειροτέρευαν, βάλε και τις σπουδές, φτάσαμε στο 2009 και ο Πετράκης ήταν πλέον ένας συνειδητοποιημένος νεόπτωχος.

Δεν απελπιζότανε όμως. Όλοι στην Άρτα τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν. Είχε γνωρίσει και τη Χρύσα, καλό και όμορφο κορίτσι και κάπως έπερνε δύναμη και αισιοδοξία.

Βρισκόμαστε στο 2011 και ο Πετράκης δεν είχε ούτε για τον καφέ του. Ευτυχώς δεν ήταν και καπνιστής!

Εφόσον δε μπορούσε να βρει δουλειά, σκέφτηκε να κάνει κάτι δικό του. Μετά από πολύ σκέψη και σχεδιασμό, κατέληξε να οραματίζεται την δημιουργία ενός ηλεκτρονικού επαγγελματικού οδηγού για την Άρτα και τα περίχωρα.

Ως τελειόφητος Πληροφορικής μπορούσε να φτιάξει μία τόσο μεγάλη ιστοσελίδα. Και οι γνωρημίες του στην Άρτα ήταν ιδιαίτερα καλές. Με απλά μαθηματικά, μέσα στο μυαλό του, ζύγηζε τα έσοδα και τα έξοδα. Αν μπορούσε να πάρει από κάθε γνωστό του στην Άρτα 20-30 ευρώ για να τους προσθέσει στον επαγγελματικό οδηγό, θα είχε κάνει το πρώτο βήμα για να βγει από το τέλμα αυτό. 200 επιχειρήσεις επί 20 ευρώ = 4.000 ευρώ.

Και το έκανε. Τα κατάφερε και έφτιαξε έναν αξιόλογο επαγγελματικό όδηγό. Το μόνο που έμενε πλέον ήταν αν ξεκινήσει να προσθέτει μαγαζιά και να πληρωθεί.

Αλλά εκεί έπεσε έξω.

Παρότι ήταν τέλεια και προσεγμένη δουλειά, κανένας δεν ήθελε να δώσει αυτά τα 20 ευρώ για να μπει στον επαγγελματικό οδηγό του Πετράκη.

Τόσοι γνωστοί και όμως, ούτε ένας!

Ούτε η καφετέρια που τον κεφνούσαν καφέ οι φίλοι του, ούτε ο ανθωπόλης της γειτονιάς, ούτε ο εστιάτορας στην πλατεία, ούτε η οικογενειακή τους φίλη με τα βαπτιστικά... κανένας.

Έτσι, ο μικρός μας ήρωας έφυγε μετανάστης στην Αγγλία το 2012. Σήμερα είναι System Administrator σε βαρβάτη Εγγλέζικη πολυεθνική με αξιόλογο μισθό και πολύ αισιοδοξία για το μέλλον.

Ο Πετράκης ο άνεργος, ο συνειδητοποιημένος νεόπτωχος σήμερα είναι Πέτρος.

Από αυτή την ιστορία, χαμένος δεν βγήκε ο Πέτρος. Αυτός έφτιαξε τη ζωή του. Χαμένοι βγήκανε όλοι οι υπόλοιποι. Η καφετέρια που τον κεφνούσαν καφέ οι φίλοι του, ο ανθωπόλης της γειτονιάς, ο εστιάτορας στην πλατεία και η οικογενειακή τους φίλη με τα βαπτιστικά...

Τα 20 ευρώ που αρνήθηκαν να δώσουν μια μέρα θα τα πέρνανε πίσω από τον ίδιο τον Πετράκη όταν θα κερνούσε αυτός τους φίλους του, όταν θα αγόραζε λουλούδια στη Χρύσα, όταν θα της έκανε το τραπέζι, όταν θα την παντρευόταν...

Είναι αυταπάτη ότι όλες αυτές οι επιχειρήσεις θα πλήρωναν τον Πέτρο! Στην ουσία του δάνειζαν μικροποσά που αργότερα, στο μέλλον, θα πέρνανε πίσω στο πολλαπλάσιο .

Συμπέρασμα:
Σαφώς φταίνε πολλά για την Οικονομική Κρίση που περνάμε. Υπάροχυν όμως χιλιάδες ιστορίες σαν κι αυτή, που δείχνουν πως με την ολιγοψυχία μας και την τσιγκουνιά μας, βγήκαμε περισσότερο χαμένοι όλοι.

Όλοι, εκτός από τον Πετράκη που έγινε τελικά Πέτρος.

(* Τελικά η γάτα της φωτογραφίας ανεβαίνει ή κετεβαίνει τα σκαλιά;)

26 Ιουνίου 2015 - Μία όμορφη μέρα...

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα...

Από νωρίς το πρωί, παρευρέθηκα στην εκδήλωση αποφοίτησης του Λυκείου Mickiewicz στο Κατοβίτσε. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα! Καθηγητές και μαθητές, όλοι ντυμένοι όμορφα τραγουδούσαν, συζητούσαν, γελούσαν. Μου είχαν μάλιστα κρατημένη θέση στους επίσημους, μια κίνηση που δε μπορώ να πω, με συγκίνησε... Οι καθηγητές, βράβευσαν τους καλύτερους μαθητές, δίνωντάς τους τίτλους και βιβλία.

Αμέσως μόλις τελείωσε η εκδήλωση έφυγα για τη δουλειά. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, χαλάρωσα το πουκάμισο και έβγαλα τη γραβάτα. Λίγο αργότερα ήμουν πλέον στο γραφείο και ετοιμαζόμουν να φτιάξω το καφεδάκι μου. Το νερό στην τσαγιέρα είχε αρχίσει να κοχλάζει όταν δέχθηκα τηλεφώνημα από το πουθενά.

Ήταν η υπεύθυνη του σχολείου. "Έφυγες; Είσαι μακριά; Σε ψάχνει μία μαθήτρια. Έχει ένα λουλούδι για εσένα." Στην αρχή της είπα ότι έχω φύγει πλέον και δε μπορώ να έρθω όμως τελικά απάντησα με ένα "Πείτε της σε 10 λεπτά είμαι εκεί". Πως μπορούσα να χαλάσω τέτοιο χατήρι;

Πίσω λοιπόν ξανά στο σχολείο. Ευτχώς ήταν κοντά. Η μαθήτρια αλλά και οι συμμαθητές της, με υποδέχτηκαν με μικρά δωράκια , ευχαριστίες για τη σχολική χρονιά που πέρασε και ευχές για ένα καλό καλοκαίρι. Χαμογέλασα συγκινιμένος και τους συμβούλεψα να διαβάζουν αλλά να μην ξεχάσουν να διασκεδάσουν όσο πιο πολύ μπορούν το καλοκαίρι.

Επέστρεψα στην εταιρία με το μυαλό στις όμορφες σκηνές της τελετής αποφοίτησης.

Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!

2 ώρες μετά, ο Μάνατζερ με κάλεσε να μιλήσουμε. Με ενημέρωσε ότι όλοι είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου, χαίρονται που είμαι μέλος της ομάδας τους και μου έδωσε ένα νέο συμβόλαιο, με πολύ ευνοηκότερους όρους από το προηγούμενο. Το καλύτερο ήταν ότι πλέον μου εμπιστευόταν το πιο δύσκολο project του τμήματος, γινόμουν στην ουσία, για πρώτη φορά στην καριέρα μου Project Manager. Δέχτηκα το νέο συμβόλαιο και τη νέα μου θέση με χαρά και υπερηφάνια. Συζητήσαμε χαλαρά για κάμποση ώρα και αμέσως μετά, έστειλα μήνυμα στην Αουρέλια με τα καλά νέα. Χάρηκε και με το δίκιο της! :)

Όταν σχόλασα, και καθώς η μέρα τελείωνε, προχωρόντας προς το αυτοκίνητο σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που δεν είχα τέτοιες συγκινήσεις στην Ελλάδα.

Αλλά η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη!

Στις 26 Ιουνίου 2015, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανήγγειλε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου... Με λίγα λόγια, το ερώτημα θα είναι κάτι μεταξύ μένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ ή όχι;

Τι στιγμή που γράφω διαβάζω ένα μπαράζ σχολίων στο διαδίκτυο. Κάποιοι χαίρονται, κάποιοι λυπούνται. Ο κόσμος μαλώνει μεταξύ του. Βρίζονται χυδαία.

Άλλοι μιλάνε για κινδύνους, άλλοι λένε "σας τα λέγαμε". Άλλοι πάλι μιλάνε για δημοκρατία και "ας γίνει ότι θέλει ο λαός".

Προσωπικά φοβάμαι για τους δικούς μου.
Κρίμα, μία τόσο υπέροχη μέρα να τελειώσει με το αίσθημα του φόβου. Όπως και να'χει όμως...

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα...

Δεξιοί και Αριστεροί...

Δεξιοί και Αριστεροί είναι ορολογίες ξεπερασμένες σε όλη την Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. Πλέον οι πολιτικοί χωρίζονται σε Φιλελεύθερους και Κρατιστές, με τους 2ους να ηττούνται πανηγυρικά σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη. Εδώ, μάλλον ως κατάλοιπα του Εμφυλίου, κρατίσαμε αυτές τις ορολογίες και όχι μόνο αυτό, μιλάμε και για προοδευτισμό ή συντηριτισμό.

Έχουμε λοιπόν το εξής παράδοξο στην Ελλάδα: Αυτοί που θέλουν ελεύθερη αγορά να θεωρούνται συντηριτικοί και αυτοί που μιλάνε για μαρξισμό, σοβιετικά μοντέλα και οτιδήποτε πέθανε εδώ και 30 χρόνια τουλάχιστον, να θεωρούνται προοδευτικοί.

Μέσα από το μνημόνιο έπεσαν αυτές οι μάσκες και είδαμε καλά ποιος είναι ποιος. Άνθρωποι που το παίζανε Δεξιοί έτρεξαν στο Κρατιστικό μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ και το ανάποδο. Ο Κρατισμός ένωσε τα αντίθετα! Βλέπουμε λοιπόν μια χαρά να συνεργάζονται ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ και ΧΑ και οποιονδήποτε αντιευρωπαϊστή, γενικά μη-φιλελεύθερη δύναμη τέλος πάντων.

Το Κράτος του Δημοσίου θα ηττηθεί όχι γιατί το λέει ο Σίμος αλλά γιατί έτσι είναι τα μαθηματικά. Δε γίνεται να είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Όπως είχε πει και μία ψυχή: "Καλός ο Σοσιαλισμός αλλά έχει ένα μειονέκτημα. Κάποτε τελειώνουν τα ξένα λεφτά."

Έχω δύο φίλους...

Έχω δύο φίλους....

Ο ένας, Δημόσιος Υπάλληλος από τα 18 του.
Σήμερα, 30άρης κάτι ψιλά.
Δεν έχει δουλέψει ούτε μία ώρα στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν έχει στείλει ούτε ένα βιογραφικό.
Δεν έχει βγει ούτε μία ώρα στο εξωτερικό.
Πρόσφατα έβαλε κομπιούτερ και ίντερνετ στη ζωή του.
Δεν ξέρει αγγλικά.
Μεταξύ μας, δεν ξέρει ούτε να googlάρει...

Πιστεύει ότι κάποια ζάμπλουτη σκωτεινή, μασωνική ελίτ, θέλει το κακό της Ελλάδας και της Oρθοδοξίας και εργάζεται σε συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία και τους Εβραίους, με μίσος και ζήλο μέχρι να μας καταστρέψει.

Θέλει να γυρίσουμε στη Δραχμή.

Εννοείται με θεωρεί Γερμανοτσολιά και πουλημένο γιατί πιστεύω ότι (άκουσον άκουσον) θεωρώ ότι οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να μας βοοηθήσουν!

Θεωρεί ότι είναι: ΔΕΞΙΟΣ.



Ο άλλος φίλος, είναι σπουδαγμένος με βαρβάτο πτυχείο στις νέες τεχνολογίες.
Είναι κι αυτός Δημόσιος Υπάλληλος.
Σήμερα, 30άρης και κάτι ψιλά...
Ποτέ του δεν έψαξε τις εξελήξεις στην τεχνολογία που σπούδασε.
Δεν έχει δουλέψει ούτε μία ώρα στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν έχει στείλει ούτε ένα βιογραφικό.
Δεν έχει βγει ούτε μία ώρα στο εξωτερικό.
Δεν γνωρίζει αγγλικά.
Μεταξύ μας, γνωρίζει λιγότερα από τη μέρα που αποφοίτησε...

Πιστεύει ότι κάποια ζάμπλουτη σκωτεινή, καπιταλιστική ελίτ, θέλει το κακό της Ελλάδας και των Λαών και εργάζεται σε συνεργασία με τα πιόνια τους (πολιτικοί, σώματα ασφαλείας, τραπεζίτες) με μίσος και ζήλο μέχρι να μας καταστρέψει.

Θέλει να γυρίσουμε στη Δραχμή.

Εννοείται με θεωρεί πρόβατο και κοιμησμένο γιατί δε βλέπω ότι οι Ευρωπαίοι Καπιταλιστές δε θέλουν να επενδύσουν για να βγάλουν κέρδος παρά μόνο θέλουν να βλέπουν πεινασμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους!

Θεωρεί ότι είναι: ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ.

Κι εσύ πτωχέ μου αναγνώστη, περιμένεις να σωθούμε!!!
Με αυτούς!!! Περιμένεις... Να σωθούμε!!!!!!

Θα γελούσα! Αλλά είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα.

Στο ξαναλέω: Δεν είναι θέμα χρημάτων το πρόβλημα της Ελλάδας.
30 χρόνια, ρίζωσε στο DNA μας το κακό.

Και όλο το χρέος να μας χαρίσουν, και άλλα τόσα να μας δώσουν, δε σωνόμαστε!

Δ Ε    Σ Ω Ν Ο Μ Α Σ Τ Ε !

Το είπα και το υπογράφω φίλε, άγνωστε αναγνώστη.

Και ξέρεις τι θα μας πούνε σε λίγο οι 18 της Ευρωπαϊκής Ένωσης εεε;

Θα μας πούνε: "Έλληνα, για πες 3 φορές ΟΜΟ"


Έλα να το κάνουμε πρόβα μαζί:

ΟΜΟ.... ΟΜΟ.... ΟΜΟ.....

Μια όμορφη μέρα ξεκινάει...

Πρωί... 18 Μαϊου 2015...07:20πμ

Νυσταγμένος και ψιλοαγχωμένος...
Περιμένω λίγα μέτρα από την στάση, το λεοφορείο για να πάω στη δουλειά.
Σβήνω το τσιγάρο και κοιτάζω τον ουρανό. Όμορφη μέρα σήμερα!
Χαζεύω τα αυτοκίνητα που περνάνε μπροστά μου...
...αλλά και τους ανθρώπους που περιμένουν στη στάση μαζί μου.

Αναρωτιέμαι αν είναι κι αυτοί το ίδιο νυσταγμένοι και ψιλοαγχωμένοι όπως εγώ.
Ανούσια ερώτηση θα μου πεις...
"Γιατί;" Θα σε ρωτήσω. "Πως γίνεται να είναι ανούσια μια ερώτηση που δεν έχει ανούσια απάντηση;"

Τέλος πάντων. Την απάντηση έτσι κι αλλιώς δεν θα την μάθω ποτέ.

Στο βάθος ξεπροβάλει ένα λεοφωρείο και εγώ ξεστραβώνομαι να δω αν είναι το δικό μου.
Αν δεν είναι, θα χαθώ στις σκέψεις μου λίγο ακόμη.

Το δικό μου είναι.

Μπαίνω μέσα και χτυπάω το εισητήριο.
Στέκομαι όρθιος.
Δεν κάθομαι ποτέ για τόσο μικρές αποστάσεις.
Με κοιμίζει η καρέκλα. Και το τελευταίο που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να νυστάξω περισσότερο.

Σκέφτομαι το τσιγάρο που θα ανάψω μόλις κατέβω σε 7 στάσεις.
Είπα θα το κόψω και να, πριν λίγο αγόρασα πάλι καινούριο πακέτο.

Σκέφτομαι επίσης τον καφέ που θα πιω στη δουλειά
Παρέα με τις όμορφες Πολωνέζες στο γραφείο. Γλυκίτατες καλλονές!
Τι θα συζητήσουμε σήμερα άραγε; Ίσως μάθω και νέες λέξεις.
Δύσκολη κι αυτή η γλώσσα τους ρε παιδάκι μου!
Δε βαριέσαι! Χαβαλές να γίνεται με τις ομορφούλες!

Πλέον χαζέυω τα δέντρα στον ορίζοντα που έχουν πρασινίσει για τα καλά.
Μέσα Μαϊου βλέπεις!
Όταν πιάνει άνοιξη στην Πολωνία σκέφτομαι πάντα την Ελλάδα.
Και όσο πλησιάζει το καλοκαίρι θυμάμαι πάντα παλιά καλοκαίρια στη Σκιάθο, στα Καλά Νερά, στο Πευκί...

Διώχνω με βία τις παραλίες του χθες από το μυαλό μου και γυρίζω στον μικρόκοσμο του σήμερα.

Σκέφτομαι όλα τα προσωπικά projects που πρέπει να τελειώσω, όλα αυτές τις νέες τεχνολογίες που πρέπει να μελετήσω, τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, την ύλη στους μαθητές σε 3 μέρες, τα μαθήματα πολωνικών, αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, πότε θα δω τους δικούς μου, χίλια δυο πράγματα...

Αει σιχτίρ! Αγχώθηκα περισσότερο!

Κοιτάζω τριγύρω μου να ξεχαστώ.
2 καθήσματα πιο δίπλα βλέπω μια γνωστή φάτσα.
Είναι ένας αδύνατος φιλικός τυπάκος.
Είχα ακούσει για αυτόν, αλλά τον έχω πετύχει κι εγώ 2-3 φορές στο λεοφορείο.

Και τα δύο του χέρια είναι καμμένα και δεν έχει κανένα δάχτυλο.

Ο ίδιος δεν φοράει ποτέ γάντια για να κρύψει τις πληγές του.
Κι όμως, είναι πάντα χαμογελαστός, καλοντυμένος και πολύ φιλικός με τους διπλανούς του.

Είναι όμως ένα πολύ άσχημο θέαμα αυτό στα χέρια του και κάποιοι τρέχουν μακριά του μόλις τα δούνε. Όπως τις προάλλες, μια χοντρή ξανθιά κυρία που μόλις κατάλαβε έφυγε και κάθησε 5 μέτρα μακρυά του.

Αντίθετα, θυμάμαι και μια πιτσιρίκα (σαν τις μαθήτριές μου στο Μίτσκιεβιτς), που συζητούσε μαζί του και γελούσαν και οι δύο τόσο φυσικά και αληθινά.
Μπράβο της που ήταν τόσο ευγενική και δεν τον έκανε να αισθανθεί άσχημα ή άβολα.

Πίσω στα δικά μου!

Το λεοφορείο προχωράει και εγώ εξακολουθώ να είμαι όρθιος.
Πλέον τσαλακώνω το εισητήριο κάνωντας γωνίες και τριγωνάκια, σε ρυθμό που η ρουτίνα έχει πλέον μετατρέψει σε κάτι μεταξύ επιστήμης και ιεροτελεστίας.

Φτάσαμε στην στάση της Εκκλησίας. Στην επόμενη στάση κατεβαίνω!

Σκέφτομαι να κάνω το σταυρό μου εφόσον περνάμε μπροστά από εκκλησία.
Κάθε μέρα το κάνω, σήμερα όμως είπα όχι.

Τελευταία ντρέπομαι να κάνω το σταυρό μου μπροστά στον κόσμο.
Φοβάμαι να δείξω την πίστη μου.
Ζούμε πλέον στην εποχή της αθεϊας.
Σήμερα όποιος πιστεύει θεωρείται χαζός, οπισθοδρομικός, σκοταδιστής, ταλιμπάν, θρησκόπλικτος..
Άσε που θα με πάρουν στο ψιλό και οι φίλοι μου!
Ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Olek, η Jenny, ο Μάρκος, η Σωτηρία, ο Αντώνης, ο Paweł... Αν με δούνε σίγουρα θα γελάνε!
Κι ας τους λέω εγώ ότι ο πνευματισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη.

Ξεγελάω τον ευατό μου λέγοντας ότι "δεν χρειάζεται να δείχνεις την πίστη σου αρκεί εσύ να είσαι πιστός". Μετάφραση: "δε χρειάζεται να κάνεις το σταυρό σου αν ντρέπεσαι, αρκεί να λες πολλές φορές από μέσα σου ότι είσαι πιστός"

Και τότε, με την άκρη του ματιού μου, έπιασα μία κίνηση δίπλα μου.

Ο φιλικός τυπάκος με τα κομμένα χέρια, προσπάθησε να κάνει το σταυρό του.
Όσο μπορούσε βέβαια.
Με την χωρίς δάχτυλα παλάμη του.

Αμέσως ντράπηκα ακόμη περισσότερο για την ολιγοψυχία μου.
Ντράπηκα για την ντροπή μου.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που πιστεύουν χωρίς να φοβούνται ή να ντρέπονται.

Έκανα το σταυρό μου όπως και ήθελα εξ αρχής.

Ναι, ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Olek, η Jenny, ο Μάρκος, η Σωτηρία, ο Αντώνης, ο Paweł... Αν με βλέπανε σίγουρα θα γελάνε!

Όμως μεταξύ μας... στα αρχίδια μου τι θα κάνανε.

Ο πνευματισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη.
Όπως και ο έρωτας.
Να πάνε να γαμηθούνε λοιπόν.

Ξενύσταξα και ξεαγχώθηκα.

Κατέβηκα στην επόμενη στάση και άναψα τσιγάρο το τσιγάρο που λέγαμε.,

Ξέρω, ξέρω! Είπα θα το κόψω και πριν λίγο αγόρασα πάλι καινούριο πακέτο.

Πρωί... 18 Μαϊου 2015... 07:45 πμ

Μια όμορφη μέρα ξεκινάει....

Ή μάλλον καλύτερα: Ξεκίνησε ήδη;

Τα κουνέλια της Αυσταραλίας και της Ελλάδας

Το 1859 στην Αυστραλία, ο κυνηγός Thomas Austin, έφερε από την Ευρώπη 24 κουνέλια για να μπορεί να κάνει χαβαλέ στο κυνήγι του. Χωρίς να έχουν φυσικούς εχθρούς, 100 χρόνια μετά, τα κουνελάκια φτάσανε κοντά στο 1 δις με τραγικές συνέπειες για το οικοσύστημα της Αυστραλίας... Αποξήραναν τεράστιες εκτάσεις, τρώγανε τις καλλιέργιες, τα φυτά άλλων ζώων, σκάβανε τρύπες παντού, ενώ θεωρούνται επίσης υπεύθυνα για την αποψίλωση δασών (τρώγοντας τα μικρά δενδρίλια, δεν υπάρχουν νέα δέντρα να αντικαταστήσουν τα γέρικα οπότε η αποψίλωση είναι ζήτημα χρόνου). Το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο οπότε με έναν γενετικά τροποποιημένο ιό, η κυβέρνηση της Αυστραλίας σκότωσε σχεδόν το 85% από αυτά. Αλλά σύντομα τα κουνέλια απέκτησαν αντισώματα και το πρόβλημα (μειωμένο μεν) παραμένει μέχρι και τις μέρες μας.

ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Το 1981 στην Ελλάδα, ο πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου, δημιούργησε 24 καρεκλοκένταυρους κρατιστές με σκοπό να τους χρησιμοποιήσει για να διαφθείρει το δημόσιο και να κυβερνάει για χρόνια! Χωρίς αυτοί να έχουν φυσικούς εχθρούς, 30 χρόνια μετά, πολλαπλασιάστηκαν με τραγικές συνέπειες για την Ελληνική οικονομία... Κατασπάραξαν όλες τις επιδοτησεις, πόρους και κρατικά κονδύλια, σαμπόταραν κάθε υγειή επιχειηση, δημιούργησαν βαρύ συνδικαλισμό, αναξιοκρατία, διαφθορά, γραφειοκρατία ενώ θεωρούνται υπεύθυνοι για το μεγάλο δημοσιονομικό έλειμα που μαστίζει την χώρα. (όταν 2 εκατομ. εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα πρέπει να συντηρήσουν τουλάχιστον 3 εκατ. κρατιστές το έλειμα είναι ζήτημα χρόνου). Το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο οπότε με μνημόνια, Τρόικες και ΔΝΤ ο κρατισμός μειώθηκε αισθητά. Αλλά οι κρατιστές ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, αναστυντάχθηκαν και βγάλανε κυβέρνηση και το πρόβλημα παραμένει μέχρι και τις μέρες μας.